Het was fris vannacht. We zitten dan ook al boven de 2500 meter. Vandaag zullen we over de Babusar-pas, 4175 meter hoog - rijden. Zal er sneeuw liggen? We zijn benieuwd.
Leentje zit niet zo lekker in haar vel. "Wil jij rijden vandaag," wordt mij gevraagd. Ookal spijt het me dat Leentje zich niet zo lekker voelt, een groter plezier kan ze me niet doen natuurlijk. "Heb je goed geslapen," vraag ik Theo bij het ontbijt. Theo heeft ook last van maag en darmen. Ik overleg met Leentje. Als zij het geen probleem vindt om bij mij achterop te te rijden, kunnen we ook Theo ontzien die dan zonder passagier kan rijden.
En zo komt het dat de duo-seat nu op de motor van Leentje geplaatst wordt en de tas van Leentje bij Theo achterop gaat. We zijn een mooi team zo samen.
Erwin rijdt voorop. Zo kan hij zijn eigen tempo rijden en de route voor ons verkennen. John heeft een veel rustiger tempo en ik stel het zeer op prijs dat hij voor me rijdt. Zo kan hij mijn tempo een beetje drukken en hij fungeert als een paar ogen die verder vooruit kijken dan ik kan zien. Theo houdt alles achter me in de gaten en over gaten gesproken, die zijn er zat.
Op sommige plekken waar de weg is weggespoeld, ziet het er lastig uit en stapt Leentje af. Omdat Leentje haar motor verlaagd is, klapt bij elk dieper gat of serie hoppels de middenbok en/of bodemplaat op de grond. De grondspeling is eigenlijk te weinig en bij een volgend, nogal modderig, onverhard stuk vol grote keien blijf ik achter een steen steken. Ik ga staan om de motor uit zijn vering te laten komen en geef voorzichtig gas. Het achterwiel glijdt over de gladde steen opzij en dan hou ik hem niet meer. Afstappen en laten vallen is de enige veilige optie. Gelukkig hebben we mannen bij ons die de motor weer voor ons optillen.
De 1200cc zware BMW rijdt eigenlijk opvallend makkelijk en dat Leentje achterop zit voel ik eigenlijk nauwelijks. Natuurlijk word ik ingewijd in het ESA-verhaal (vering); We verhogen de vering met 7cm zodat ik wat meer beenruimte heb. "Staat ie nu op hard of zacht, op hoog of laag terrein..?" Als we stoppen wordt er weer op knopjes gedrukt. "Het veert maar heeft te weinig grondspeling en maak je over ABS nu geen zorgen, hij remt zoal hij remt. Ik rij langzaam en heb voldoende ruimte dus het zal niet veel uitmaken." Toch mis ik mijn Ténéré en met allroad banden zouden we hier allemaal meer plezier hebben.
De omgeving is prachtig. Het laatste stuk de pas op houden we allemaal de hoogtemeters in de gaten. 4196 staat er op de mijne. 4192 op die van Leentje. Er ligt sneeuw. We maken foto's en zijn benieuwd naar de film uit de camera die John op zijn helm heeft staan. "Jouw crash staat er ook op," grappen hij en Theo. Nou ja, crash...
In Chilas bereiken we ook de rivier de Indus. Vanuit het hotel hebben we er een prachtig uitzicht over. Ik spreek er een lokale gids van een andere groep die weer heel wat practische tips geeft en hotels aanbeveelt voor het vorvolg van onze reis.
Morgen rijden we naar Astore, dat bekend staat als het Zwitserland van Pakistan. De weg zou goed zijn. We hebben besloten daarna niet via de onverharde track naar Skardu te rijden, maar gewoon via de Karakoram. "Geen zin in meer van die rommel," zegt Theo ten teken dat hij liever asfalt onder de wielen heeft.
|
