Heel vroeg naar de Taj Mahal gelopen, maar de meeste mensen waren het daar niet mee eens omdat we wel door 10 fietsriksja's, 20 riksjataxi's en paard en wagen benaderd zijn om toch vooral niet zover te lopen.
Kaartje gekocht, door de beveiliging, spullen die niet mee mogen achter gelaten en het grote mausoleum wat de Taj Mahal is bekeken.
Een grote koning heeft in 1600 n Chr. voor zijn overleden vrouw in 22 jaar met duizenden arbeiders (slaven?) en 130 architecten een gigantisch mausoleum gebouwd. Een groot park met meerdere gebouwen erop en volledig ommuurd, bevat het stereotypische plaatje van de grote koepel met toren en vijver ervoor.
Uiteindelijk ook het binnenste mausoleum bekeken waar drie tombes staan. Een van zijn vrouw en 2 van zijn kinderen.
Opvallend zijn de mooie saries van de vrouwen die vele kleuren bevatten. Ook op het arme platteland zie je slanke (magere) vrouwen met mooie saries, terwijl de vrouwen in de steden, aan hun figuur te zien, het veel beter hebben, zeg maar rustig veel ronder zijn. Morgen door de hitte naar Bareilly.
Gisteravond viel ons al de grote mate van vervuiling in India op, zeker toen we op het terras een foto maakte van de Taj Mahal op 700 m afstand van ons. Door de smok zie je de zon al niet meer voordat hij achter de horizon zou verdwijnen.
Vandaag onderweg naar de Taj Mahal enkele plaatsen gezien waar het afval gedumpt wordt en de loslopende varkens in gezelschap van kraanvogels in rond woelen. De straten worden wel goed schoongehouden met veger en blik maar de rotzooi vind je naast de weg in een soort sloot terug.
Samen met de hitte, de stank, de vele soorten putlucht, het stof, het geraas en getoeter van het verkeer, de drukke mensen die allemaal opdringerig aan hun nering proberen te komen zei Christ al dat dit is een land om nooit meer terug te komen. Ik kan hem niet ongelijk geven. |