Het is werkelijk ongeloofelijk. Dachten we twee weken terug nog dat vooral Servie een ploegentocht door de sneeuw zou worden en kreeg ik wat benauwde vragen van mijn reisgenoten over de kou, de waarheid is anders want het flauwe zonnetje waaronder we vanmorgen uit Boedapest vertrokken werd sterker naarmate we dichterbij de Servische grens kwamen.

Deze maand begint de lente, maar het gevoel hebben we al. Wat is motorrijden toch fijn in dit weer.
Jammer is alleen dat we genoodzaakt zijn het traject van Boedapest naar Nis grotendeels over de snelweg af te leggen.
Het noorden van Servie ziet er uit als een groot golfterrein met zijn prachtige greens en soms een zandstukje ertussen. De spelers zijn er niet en de holes vinden we vooral in de weg die gerepareerd wordt, We zien nog meer zoals verdekt opgestelde politieagenten die al bij ons bekend zijn voordat we ze zien omdat de tegenliggers ons met lichtseinen van hun aanwezigheid op de hoogte brengen. Leuke jongens die Serviers.

Leuk vindt ik ook de toiltetcabines op een parkeerplaats die Toi Toi Toi heten. Minder leuk is de entree in Belgrado. De stad stinkt en is rommelig totdat we de rivier de Sava overrijden en het oude gedeelte van de stad te zien krijgen. Ik zie een muur
van gebouwen zonder ook maar een doorgang ertussen. Het is een bizar gezicht en ook Christ was verbaasd over deze aanblik. Een fort van huizen is misschien wel de beste omschrijving.

We (Jan vdW en ik) rijden vandaag met Theo en Leentje en dat bevalt prima. Leentje heeft haar 1200 GS dramatisch laten verlagen en ze is daar zeer mee
in haar nopjes. Ook de speciale Wilbers vering voldoet uitstekend. Jan en ik besluiten om een extra rondje door het binnenland te rijden en verlaten dan de snelweg en Theo en Leentje, die besluiten de rechtstreekse route te rijden.

Al snel rijden we in een besneeuwd landschap over zeer smalle wegen die de tand des tijds wat minder goed hebben doorstaan. Hier strooit men tegen de gladheid met zand. Het gevolg daarvan is dat als de sneeuw eindelijk gesmolten is, de wegen nog steeds erg glad zijn. En wanneer we dan het ruige landschap inrijden waar de sneeuw helemaal weg is, dan zien we de landerijen verdinken in gesmolten sneeuw en blijkt de plaatselijke voetbalclub de doelpalen op het veld slechts met behulp van een duikersuitrusting te kunnen terugvinden. Het is een grappig gezicht, die doelpalen midden in een meer.

Morgen gaan we naar Bulgarije en zullen we een deel van de route rijden die we ook tijdens onze
Roemenie-Bulgarije reis doen. Ik zie er erg naar uit.