Gisteren hebben we het einddoel van onze reis bereikt: Vladivostok, maar er is nog land voorbij Vladivostok...Leon en ik hadden het plan opgevat (was mede ook het plan van Ruud) om – nu we toch in de buurt zijn – nog iets verder te rijden en de grenzen van Rusland te verkennen. Eerst moeten we de stad uit zien te komen.

Het is weer zo’n dag dat er een belangrijk iemand over ’s Heeren wegen moet rijden, en dat moet de hele weg worden vrijgemaakt. We rijden de stilstaande file voorbij en stoppen voor meneer agent. Na korte tijd gebaart hij dat we mogen doorrijden (en met ons een handjevol auto’s). Even verderop worden we weer aan de kant gedirigeerd. “5 minutes” is het enige verstaanbare Engels dat deze agent uit kan brengen. En inderdaad stuiven even later de politiewagens en grote 4 wheel drives voorbij. Wij mogen er direct achteraan. Dat is nog eens fijn rijden! En alle agenten waar we in volle vaart voorbij rijden staan ook voor ons nog in de houding.

Enkele tientallen kilometers ten noorden van Vladivostok zijn we ver genoeg om de delta over te steken en weer verder naar het zuiden te gaan. Het is een prachtige route door waterrijk heuvellandschap.
We rijden eerst de weg naar de grens met Noord-Korea. Het is een prachtig stuk onverharde weg, direct langs de kust. Het dorpje dat daaraan grenst, Chasan, lijkt het einde van de wereld te vormen. Er loopt een stuk spoorlijn, dat in geen jaren gebruikt lijkt te zijn. In de verte ontwaren we een Koreaanse wachtpost.

Een echte grens is hier niet te zien – wel een stuk land waar geen doorkomen aan is. Terug naar Kraskino, waar de afslag naar China was.
Hier is echt sprake van een grenspost. Busladingen Chinezen passeren hier de grens. De dames bij deze grenspost vertellen ons dat er een stuk van zo’n 20 kilometer zit tussen deze Russische grens en de grens om China binnen te komen. De hekken met prikkeldraad zien er indrukwekkend uit, totdat we zien dat het grote hek waarmee het verkeer wordt tegengehouden alleen met een houten lat wordt afgesloten.

Op de terugreis zoeken we tussen alle riviertjes een rustig plekje om te zwemmen. Die denken we gevonden te hebben, totdat blijkt dat de Russen met hun grote auto’s gewoon door die rivier heenrijden, over de grindbanken, om verderop de barbecue uit de auto te halen (…). Het was een passende afsluiting van deel 2 van deze reis.

Verder zuidelijk kunnen we niet komen. Morgen beginnen we aan deel 3: de treinreis.