Ik zou natuurlijk een heel verhaal kunnen schrijven over Vladivostok, want het is best een interessante stad, thuisbasis van de Pacific vloot en gedurende de communistische tijd (tot 1992) een "verboden stad" waar geen buitenlanders mochten komen.

Het duurde tot 1923 tot Vladivostok door de communisten ingelijfd was, want de mensen hier hadden daar niet veel trek in. Vladivostok was op dat moment een belangrijk wetenschappelijk, cultureel en industrieel centrum binnen het Russische rijk. Velen die dat konden, hebben gedurende die 5 oorlogsjarenhun biezen gepakt en zijn vertrokken. "De familie van mijn grootouders, die Luthers waren, gingen naar Europa (Duitsland) en Amerika," horen we van Konstantin.
Later, gedurende de tweede wereldoorlog vochten verschillende van zijn neven in legers die tegenover elkaar stonden; Rusland, Duitsland en Amerika.

"Dus als we zelf op 1 september op de trein gaan dan is dat op woensdag en dan hebben we morgen en overmorgen nog tijd om alles klaar te maken? De motoren gaan dan op 3 september en dat is dan vrijdag?" vroeg Fred me nadat we na de lange rit vanaf Khabarovsk (800km) moe maar voldaan aankwamen. "Ehh, probeer ik na te denken, als 1 september woensdag is, zal dat kloppen denk ik," antwoord ik en we schieten in de lach. Gelukkig weten we dat het vandaag 29 augustus is.
Laat ik morgen eens even alles hier door gaan nemen en kijken of het rijtje dat we in Irkutsk neerzetten nog bestaat.

Er zitten druiven in mijn wastafel, tenminste, iedere keer als ik de kraan opendoe loopt eerst het water niet weg en daarna borrelt er weer een druif omhoog. Nu heb ik geen druiven besteld als als ik dat al had, verwacht ik niet dat ze via de afvoerbuizen gaan maar dat ze aan de deur gebracht worden. Ze zien er bovendien niet heel erg smakelijk uit. "De fruitschaal zal wel weer leeg zijn," merkte Hester vanmorgen aan het ontbijt op. Het Russische nationale Judoteam logeert hier op dezelfde etage en die eten niet anders. Zouden de stevige dames in de kamer naast me er iets mee te maken hebben?

"Ik ben een half uurtje later," sms't Konstantin me. We zijn druk bezig de laatste obstakels glad te strijken met betrekking to het motortransport van Vladivostok naar Moskou en zonder zijn hulp zou het echt een mega-klus geweest zijn.
Ondanks dat we hier al sinds Februari druk mee zijn hebben we ook nu weer te maken met gecancelde wagons en veranderde regels en voorwaarden. Overmorgen (dat is dus op 1 september en inderdaad woensdag Fred) zullen we het weten, want ik geloof pas dat alles naar wens verloopt als het dat ook daadwerkelijk doet. Eerst zien dan geloven dus.

Na het transport-klaar maken van de motoren hebben we nog een beetje tijd over voor we zelf naar de trein gaan en zal ik mijn best doen nog een update te schrijven.