"Hoor toch eens wat mooi ze klinkt," had ik verrukt uitgeroepen toen ik tijdens de proloog in Vilnius mijn Tenereetje startte. En inderdaad, het blok liep zo prachtig rond, daar werd je zelf gewoon blij van als je het hoorde.

Maar dat duurde niet lang. Niet alleen moest ik veel meer olie bijvullen dan ik ooit verwacht had (1:2000km), ook begon het blok steeds rauwer te klinken en geluiden voort te brengen die er niet thuishoorden. Mijn Tenereetje, die zo vrolijk met mij op reis ging, was niet zo happy meer en ik maakte me zorgen.

"Heeft u ook Castrol 10W40?" Ik moest alweer een fles olie kopen. "U moet er geen 15W50 doorheen mengen, die fles verkoop ik niet aan u," kreeg ik als antwoord toen ik besloot wel voor Castrol te kiezen maar ze geen 10W40 hadden. Het was al zo warm en het blok werd snel heet dus kon er wel wat dikkere olie in, dachten we.
"Wat heb je nodig? Oh, wacht even 10 minuten, dan ga ik het voor je halen." De man springt in zijn auto en komt inderdaad 10 minuten later terug. "Hier is het bonnetje, 290 roebel." We praten nog wat verder en de man vertelt me dat hij een Yamaha WR450 heeft. Wat een aardige mensen komen we toch allemaal tegen.

Mijn Tenereetje werd iets stiller van de olie, zeker ook na de olieverversing (Motul 15W50) in Yekatarinaburg, maar niet vrolijker. "Klinkt nog steeds hetzelfde," probeerde Fred me 's ochtends bij het starten op te beuren, maar hij weet niet dat het langzaamaan slechter voelt dan dat het klinkt. Ik hou mijn mond erover en hoop stilletjes op een wonder.

In Irkutsk bezoek ik een motorzaak, waar Pavel uitroept dat hij ons kent zodra hij ons kaartje ziet. Vorig jaar op weg naar Peking hebben we allemaal olie ververst hier.
"Luister eens naar mijn blok," vraag ik hem en hij stopt de uiteinden van een stethoskoop in zijn oren, luistert aandachtig en schudt dan zijn hoofd. Niet goed, ontzettend niet goed. "Laat mij een kijkoperatie doen," stelt hij voor. "Als ik er niet uitkom of het niet kan repareren laat ik het ongewijzigd. Anders repareer ik het."
Ik vertel dat ik maar één dag heb en morgen moet vertrekken. We noteren elkaars mobiele nummers en ik laat mijn Tenereetje achter.

´s Nachts om 1.30 uur komt er een sms´je binnen. "Ik heb het gevonden. Morgen is je motor klaar."
"Wat was nu het probleem," vraag ik. Er zaten twee bouten los aan de krukas, wat gebeurd moet zijn bij een reparatie aan de koppeling (ik hoop dat de vorige eigenaar dit leest).

's Morgens gaan we er met z'n allen heen. Pavel heeft zelf twee nieuwe pakkingen gemaakt en ik help hem het oude pakkingmateriaal volledig te verwijderen. Twee koperen pakkingringen moeten 4 keer uitgegloeid worden om de aansluiting van een olieleiding af te dichten, maar uiteindelijk is het allemaal gelukt en nu klinkt mijn Tenereetje nog blijer als ooit tevoren en nog meer: Ze loopt als een tierelier.

Pavel is dus mijn grote held van deze reis. Ik ben hem er eeuwig dankbaar voor.

Bij aankomst bij de motorzaak maakten we kennis met Sergej, die duidelijk al het een en ander over ons van Pavel gehoord had. Hij rijdt op een prachtige KLR650 met eigenbouw alluminium 40 liter tank. Bovenop de tank zit het luchtfilter en daarop zit een plusche hond met zonnebril en flaporen. Sergej zet het contact aan, drukt op een knop en we horen muziek. Op de maat van de muziek gaan de oren van de hond omhoog.

Het is een (te)gekke gozer, die Sergej, een echte motorliefhebber en monteur. Hij woont halverwege Chita en Khabarovsk en als we iets nodig hebben zijn we welkom. Als we niets nodig hebben trouwens ook! Ik krijg zijn adres en telefoonnummer en we zijn zeker van plan hem te bezoeken. Voor hij vertrekt maakt hij nog een soort spuitbus vast op zijn tank. "Dat is een brandblusser," zegt hij. Zouden er gaatjes in zijn laswerk zitten?