Vanochtend zag het er dreigend uit. Het leek op regen en die regen kwam. De afstand van het dorp naar de boot is ongeveer 40 km. We waren nog geen 2km het dorp uit of het begon te regenen. Op Olkhon zijn er geen verharde wegen, het zijn alleen gravel-, zand- en kleiwegen. Als deze nat worden, wordt het één grote glibberpartij.

Na ongeveer 10 km viel Leon, gelukkig alleen wat kleine materiale schade. Na een kleine 5 km zag ik de verte Hester naast haar motor staan. Ook zij was niet op de been gebeleven. Ik stop bij haar, Fred komt er ook aan rijden en blijft ook al niet op de been.
Ik prijs me gelukkig dat ik nog niet gevallen ben en doe mij best op dat zo te houden. Helaas moet ik er na een paar kilometer ook aan geloven.

Ik val met een gangetje van hooguit van 15km/h en krijg een tik op mijn enkel van de motor. Dit voelt niet lekker, met vereende krachten zetten we de motor weer rechtop. Na wat gestrompel klim ik weer op de motor. Leon gaat later nogmaals onderuit op het stuk naar de boot. Uiteindelijk doen we meer dan 2 uur over de 40km.

We zijn allemaal blij dat we de boot hebben bereikt. Mijn linkerenkel baart me echter wel zorgen, ik heb er erg veel pijn aan. Opschakelen gaat met heel veel moeite.
Na een lange stop om wat bij te komen, volbrengen we de etappe rond half zeven. Ik kan nog net van de motor stappen. Leon zet mijn motor op de juiste plek.
Ik strompel het hotel in en ga naar de kamer. Ik pel me uit en wordt geholpen om mijn laarzen uit te trekken.

Mijn enkel is bijzonder dik en blauw en hij doet me verrekte zeer.
We besluiten toch maar naar de eerste hulp te gaanSamen met Dafne ga ik in een taxi naar de traumadienst. Er zitten nogal wat mense in de rij te wachten. Na een halfuurtje zijn we aan de beurt.

Na de noodzakelijke administratie worden er foto's gemaakt. Zoals te verwachten is alles volgens de laatste technologische stand. Zie het mooie loden schort.



Vervolgens mocht ik met de ontwikkelde foto's terug naar de dokter, die bepaalde dat mijn enkel gegipst moest worden.
Omdat de dames zelf niet goed konden zien of het gebroken is of niet, werden we doorverwezen naar het centrale ziekenhuis in de stad. Het aangebrachte gips dient enkel ter ondersteuning.

Gelukkig heeft Dafne een contactpersoon in Irkutsk die bereid was om mee te gaan en als tolk te fungeren. Deze schone jonge Russische dame, genaamd Nadja, spreekt vloeiend Duits en Engels en helpt ons door de bureaucratie.

De foto's worden opnieuw bekeken, op basis hiervan kunnen ze niet bepalen of het niet gebroken is, of dat er alleen een scheur inzit. Ik krijg een open gipsspalk en een lading recepten/aanbevelingen om allerlei, in mijn ogen, troep te gaan slikken.

Inmiddels ben ik ook al druk bezig om allerlei zaken te regelen om terug te kunnen keren naar Nederland, op een manier zoals ik het eigenlijk niet wil.

Nu ik dit schrijf is het bijna middag in Irkutsk en 5 uur in de morgen in Nederland en dus is het nog eventjes afwachten hoe nu verder.