Het zijn dagen van afscheid nemen. Op zondagavond begon het al met het afscheid van Joris. Maandagochtend ging hij immers al vroeg weg,omdat hij later op die dag op de trein naar Moskou stapt. We zullen hem missen, met al zijn geintjes en flauwekul.

Op dinsdagmorgen vertrekken de Vladivostokkers (Leon, Hester, Ruud en Fred) naar Irkutsk, maar omdat wij hen daar woensdag nog zullen zien is dit nog
maar een voorlopig afscheid. Toch zijn we er al een beetje triest van. Het weer werkt ook niet echt mee (de regen verandert Nikita's Guesthouse in een modderbende) en bovendien is John niet helemaal fit en hangen we dus de hele dag maar wat rond in de kantine vol backpackers.

Ondertussen regent het dat het giet en vragen we ons af hoe de weg zal zijn en het de Vladivostokkers zal vergaan. Het is immers nog 40 km onverhard tot
de ferry en daarna nog 25 km voordat het asfalt begint. 's Avonds beginnen de sms-jes van de anderen te komen; het blijkt dat de weg al snel veranderde
in een modderpoel en dat ze allevier onderuit zijn gegaan. Ruud heeft hierbij zijn enkel bezeerd.

Ze opperen dat het misschien verstandiger is dat
ik morgen met de bus naar Irkutsk zal gaan om het Cor iets gemakkelijk te maken te rijden. Hadden we zelf ook aan aan gedacht, maar inmiddels is de receptie gesloten en kunnen we niets meer regelen. Na een onrustige nacht (John waait bijna weg in zijn hutje aan het meer) gaan we eerst een rondje lopen om de weg te inspecteren.

Om weg te komen bij Nikata's zal niet meevallen, maar verder is het droog en lijkt de weg redelijk begaanbaar. We besluiten dan ook dat ik met de jongens mee zal gaan, als dit niet blijkt te gaan kan ik altijd nog proberen met een auto of busje mee te rijden. Het
valt echter reuze mee en na ruim een uur komen we bij de ferry aan waar we nog net de kleinste van de twee ferry's weg zien varen. We staan helemaal vooraan (daar zijn we immers motorrijders voor), maar als de ferry terugkomt gaat de ketting erop en blijkt de zee te wild te zijn door de harde wind.

De grote ferry wordt gerepareerd, dat wil zeggen er is 1 mannetje aan het lassen. Hij heeft op een ingenieuze manier zijn lasapparaat aangesloten.

Het wachten begint. We weten niet of we wachten op rustiger water of op het voltooien van de reparatie en gek genoeg lijkt niemand zich dat echt af te vragen. De russen wachten gelaten, beginnen praatjes met elkaar, de rij wordt steeds langer. Soms komt er een busje bij dat helemaal langs de file rijdt en vooraan erbij komt staan, maar ook daarover lijkt niemand zich druk te maken. Het vrouwtje van het kleine kraampje moet een record-omzet hebben vandaag en gaat snel broodjes en vis bijbakken.
Wij worden regelmatig aangesproken zoals dat deze hele reis al gebeurd; waar we vandaag komen en waar we naar toe gaan, of ze met ons op de foto mogen.

Katja, die we kennen van Nikita's guesthouse, komt haar Engels oefenen en vraagt of ze een stukje achter op de motor mag bij John. Natuurlijk mag dat en ze zegt achteraf dat dat de droom van iedere russische vrouw moet zijn...

Inmiddels lijkt het alleen maar harder te zijn gaan waaien en hoewel de lasser weggelopen is lijkt de grote ferry ook niet meer uit te varen. We besluiten niet terug te gaan naar Nikita's maar te wachten en desnoods de nacht buiten door te brengen als er vandaag niet meer gevaren wordt. Regen dreigt immers en dan moeten we maar weer zien hoe de weg wordt.

Om 16.00 uur, na 5,5 uur wachten komt er ineens beweging; de kleine ferry (waarop ongeveer 8 auto's kunnen) wordt gestart, de ketting gaat open en onmiddelijk beginnen er een heleboel auto's tegelijk naar het laaddok te rijden. Chaos dus, en we komen er al snel achter dat we op deze manier nog lang niet aan de beurt zijn, ondanks het feit dat we bijna vooraan staan.

De ferry vaart alweer weg en ineens blijkt dat we contacten hebben; een grote Rus komt naar ons toe (later blijkt dat Katja hiervoor gezorgd heeft) en
begeleidt ons, via een omweg naar het laaddok, waar we nu echt helemaal vooraan mogen staan, voor alle auto's en busjes.

Katja bij John achterop

De kleine ferry komt terug en wordt tjokvol geladen. Niemand kan meer uit zijn auto komen en wij passen
er nog net bij. Tijdens de nogal wilde overtocht worden de voetgangers drie keer van bakboord naar stuurboord gedirigeerd om het gewicht beter te verdelen en ik ben blij als we uiteindelijk heelhuids aan het vasteland zijn
aangekomen, maar de Russen aan boord blijven lachen, dus het zal er wel bijhoren.

De overige 225 km naar Irkutsk leggen we snel af omdat we de anderen nog graag willen zien om hun verhalen te horen. Het weerzien is goed ("kunnen we
jullie dan nog geen dag alleen laten..") en het afscheidsdiner (met Vodka natuurlijk) gezellig.

's Morgens pinken we een traantje weg als we Leon,
Dafne, Hester en Fred uitzwaaien. We beloven goed voor Ruud te zorgen, die zijn enkel gebroken heeft en zijn reis af heeft moeten breken en zijn terugreis aan het regelen is.
Graag hadden we met hen meegegaan naar Vladivostok...