Nog een rustdag op Olkhon. De weersverwachting is gunstig. Leon en ik hebben het snode plan opgevat om op de fiets naar de andere kant van het eiland te fietsen. Ruud zou ook mee, maar besluit (wijselijk?) om de dag in & om het dorp door te brengen. Van de fietsenverhuurster hebben we een klein kaartje meegekregen bij wijze van routebeschrijving.

Nog niet eens halverwege het karrepad bij de eerste heuvel - steil omhoog - kijken we elkaar vertwijfeld aan. Gaan we dit halen? Leon overweegt serieus om terug te fietsen en de route per motor af te leggen. Ik geef het nog niet op. Nog een klein stukje verder proberen. We maken er een soort triathlon van. Bergaf fietsen, omhoog lopen met de fiets aan de hand (zwemmen komt later ;)).
Onze inspanning wordt beloond. Het is een prachtig gebied waar we doorheen fietsen en het geluid van de krekels en sprinkhanen is oorverdovend. Ze springen tegen onze fietsen omhoog, ik zie ze in veel verschillende kleuren en maten.

Onze lunchpakketjes verorberen we bij ‘house’ op het kaartje. Er staat ook inderdaad een huis. We zitten er net als er een (nog net niet dronken) Rus met een stok en een blauw oog komt aanlopen. Hij schuift bij ons aan tafel aan en wil dat we onze namen in de wand van het huisje krassen, zoals reeds velen dat gedaan hebben. Ondertussen drinkt hij van zijn wodka – wij slaan het af – en neemt een hap van zijn worst en komkommer.

Snel de laatste kilometers naar het oosten van het eiland afgelegd. Het water aan deze kant is beduidend kouder. Verder dan een paar vingers kom ik niet.
Dan gaat het weer steil bergop over een pas, waarna we bij de modderpoel aankomen.

Stinkende slijkbende, maar er zijn meerdere russen die dat maar al te graag over hun benen uitsmeren.
We fietsen verder naar het volgende hoogtepunt van deze tocht – een plas met water van (volgens zeggen) 20 graden. De dam die deze plas afsluit van de rest van het meer is duidelijk door mensenhanden aangelegd.
De dam is helemaal leeg als wij een plekje zoeken om het water in te gaan. Het water is inderdaad minder koud dan het baikalmeer zelf, maar zeker geen 20 graden.

We liggen lekker van het zonnetje te genieten als er om ons heen busjes met Russen stoppen. Terwijl de rest van de dam (zo'n 1,5km lang) leeg is, spreiden ze hun kleedjes op nog geen halve meter afstand van ons uit en gaan ze uitgebreid wodka drinken en badderen. Vreemde mensen zijn het toch, die Russen.

Moe maar voldaan komen we terug bij Nikita’s Guesthouse. Op dezelfde plek waar we eerder met de motoren foto’s hebben gemaakt, zitten we nu trots bij onze fietsen. [Foto volgt nog]