We zijn in Siberïe, ik zie het, ik voel het, ik ruik het. Het zijn de eindeloze zeeën van graan met zachtgroene eilanden van bomen en bosschages. De graanvelden zijn telkens weer een andere schakering van kleuren, van groen naar lichtgeel en van beige naar roodachtig en donkerbruin. En de halmen wuiven in de wind, alsof ze ons de hele weg uitzwaaien. Prachtig!

Maar het bleef niet bij graan. We hebben ook langs zonnebloemen gereden en eindeloze heuvels met gras. Het is misschien de eerste keer dat ik deze prachtige graanvelden in volle rijpheid zie. Hier en daar wordt al gemaaid.

Ook hebben we voor het eerst een heel klein lapje grond gezien dat verbrand was. De ondergrond welteverstaan. Het vuur moet er razendsnel doorheen gegaan zijn. Wellicht overleven de bomen het.

Het leek er vandaag op alsof ik een zesde zintuig had voor de politie, want ze stonden telkens daar waar ik ze verwachtte. Het begint al een beetje een uitdaging te worden deze reis geen enkele keer aangehouden te worden, want tot nu toe is dat nog niet gebeurd. Maar of dat gaat lukken?

En moet ik dan de keren dat IK de politie aanhou wel of niet tellen? Ik maak er graag een sport van, zoals twee dagen geleden toen we Yekatarinaburg inreden. Ruud had het stratenplan op zijn GPS en ik had mijn waypoint op de wereldkaart, het kaartje in het routeboek en Rob zijn stem in mijn hoofd, die er in 2008 al was en me vertelde over een ronde torenflat en een schoorsteen.

En toen was de verkeerssituatie gewijzigd, althans, zoiets hoor ik Ruud zeggen. In mijn spiegel zie ik een witte Lada Niva met zwaailichten erop en 3 politiemannen erin naderen. Het raampje staat open. Ik leun over en vraag of ze weten waar het hotel is. "Kom even aan de zijkant," wordt er teruggeroepen. We volgen de auto een benzinestation op, waar we direct kunnen tanken. Ze weten de weg en leggen hem uit, precies zoals ik dacht.

"Ik wil graag een keerte 98 octaan tanken, waar kan dat," vraag ik ze nu. Weer leggen ze de weg uit en ik vraag de anderen even te wachten. Als ik de motor start springen de dienders echter ook in de auto en rijden voor naar het andere benzinestation, waar ze mijn motor bewaken terwijl ik betaal, tank en mijn wisselgeld en bonnetje haal.

Wanneer we terug bij de groep zijn en we naar het hotel vertrekken kunnen ze het weer niet laten. We weten de weg, maar ze rijden weer voor. Moraal van dit verhaal: Hoe langer je de politie bezig houdt, hoe minder bekeuringen ze uitschrijven. En ze kunnen het echt heel goed, de weg uitleggen en voorrijden.

In Yekatarinaburg heb ik ook iets gedaan wat ik me elke keer voorneem te doen, maar wat er nooit van komt: Naar de kapper. Ik kan mezelf ondertussen in rap Russisch voorstellen en een praatje maken, maar ken geen enkel Russisch woord dat met haren knippen te maken heeft. "Hoe lang" betekent altijd "hoeveel dagen al onderweg of nog onderweg," bijvoorbeeld.
Ik kijk er door een boek met foto's en kies er eentje uit en hou alle bewegingen daarna goed in de gaten.

Ze knipt mijn haar uiteindelijk 4 keer, of doet het in 4 fasen. Het is heerlijk kort nu.