Het verhaal begint in Nizny Novgorod, of eigenlijk eerder - maar ik weet niet precies waar. Het gerucht gaat dat iemand vlak voor Suzdal een witte kunststof schijf over de weg heeft zien stuiteren. Ik heb het niet gemerkt en kom er pas de ochtend van vertrek uit Nizny Novgorod achter dat één van de klemmen van mijn linkerkoffer ontbreekt. Dat is toch even schrikken. Snel een paar spanbanden er omheen om te voorkomen dat er meer schade ontstaat.

Bij de eerstvolgende rustdag (in Yekatarinaburg) gaan we op zoek naar een oplossing. Die lijkt snel gevonden als we begrijpen dat er in de buurt wel 2 motorzaken zijn en ik spreek af met Cor erheen te rijden.

Ik trek mijn motorpak maar weer aan en met de helm in aanslag sta ik bij m’n motor. Op dat moment bemoeit ook een Rus (Andrej) zich ermee. Hij heeft een beter voorstel en ik besluit met hem mee te gaan, al weet Ik nog niet wat ik ervan moet vinden.

M’n motorpak weer uit, en met Andrej in de auto. Hij spreekt weinig Engels, en mijn Russisch is niet goed genoeg om de conversatie gaande te houden.

Bellen achter het stuur is hier blijkbaar niet verboden, want Andrej belt de halve wereld af – waarschijnlijk om de reparatie voor te bereiden. We rijden een woonwijk in en stoppen voor een huizenblok. Er komt een jonge vent aangelopen die bij ons in de auto stapt. Het voelt toch een beetje vreemd, met twee Russen in de auto in een stad die ik niet ken. Ik probeer de route bij te houden.

We komen bij een autowerkplaats. De jongeman trekt zijn overall aan. Terwijl hij op zoek is naar geschikt materiaal om het meegenomen voorbeeld na te maken worden ondertussen een aantal andere mensen geholpen (en er wisselen enkele honderden roebels van hand).
De klem is vrij snel nagemaakt. Met een slijpschijf wordt het op maat gemaakt en daarna wordt het aan elkaar gelast. Alleen voor het lassen wordt een kap gebruikt, verder gelden hier geen Arbo-normen. Geen bescherming voor oren, ogen of iets dergelijks. Wel trekt de jongen een paar “veiligheidshandschoenen” aan. Eentje met drie vingers dan.

Dan begint de zoektocht naar de ronde (kunststof) schijf. Alle naburige werkplaatsen worden bezocht. Handjes schudden, een verhaal over Hollandse motorrijders, onderweg naar Vladivostok, en een koffer waarvan de bevestiging stuk is. Dan de schijf laten zien en vragen of ze zoiets hebben. Telkens weer is het antwoord NJET. En dat doen we een keer of 6…

Aan de overkant proberen we een tweetal magazins. Ook daar nul op het rekest. Erg interessant, die winkels, in de vitrines staat alles wat ze hebben uitgestald, en wat je wilt hebben moet je dan aanwijzen en dan wordt het voor je uit het de voorraad gehaald.

Uiteindelijk wordt in de oorspronkelijke werkplaats een ronde metalen schijf gevonden. De uitstekende delen worden eraf geslepen en daarmee is de missie geslaagd. Ik zie Andrej 500 roebel betalen. Ik word teruggebracht naar het hotel, beide klemmen in de hand. Voordat ik m’n hand in de zak kan steken om iets meer dan 500 roebel aan Andrej te kunnen geven, zit hij alweer in de auto en rijdt weg. "Spasiba bolshoj," kan ik hem nog net naroepen.

Als ik de koffer weer ga bevestigen krijg ik hulp van Leon. Missie geslaagd; nu tijd om de stad te gaan bekijken. De stad waarnaar ik mijn motor heb vernoemd. Katja dus!