"Het liefst zou ik ook eens alleen willen rijden," vertelt Fred. Natuurlijk moet iedereen vooral zo reizen als ie graag wil, wel of niet met anderen uit de groep, maar toch, je gaat je dan wel een beetje meer zorgen maken. Zeker omdat Fred een fijne reisgenoot is; daar is iedereen het wel over eens.

En dus bedacht ik me dat ik ook wel een dagje alleen (met Fred samen) wilde reizen. Het levert meer tijd voor jezelf op en je houdt meer energie over om aan het eind van de dag je reisgenoten over je belevenissen te vertellen.

Een heel stuk reden we natuurlijk gewoon allemaal de M7, die trouwens onder een zware smog-deken schuil ging. Ik had een omweggetje op de kaart gezien, met zelfs een pontje erin, maar de smog was ondertussen zo dik en geel dat we zonder een blik te wisselen van elkaar wisten dat de enige richting die we op moesten, zo snel mogelijk verder was.

Maar een paar uur later waren we de M7 zo zat dat we er toch af gingen. In een dorpje stopten we en kochten brood, kaas, worst, appels en wat te drinken. Buiten onder de bomen stond een zware houten tafel.

Een grijze dronkaard ligt er met zijn hoofd op. Helaas, hij wordt wakker als ik iets tegen hem zeg en helaas, hij is niet van plan te vertrekken, maar begint almaar opdringeriger tegen ons te praten. Dan maar naar de overkant van de straat.

Tegenover ons lunch-bankje is een busstation. Het is een gezellige boel daar. Mensen zitten en eten wat, terwijl ze op hun bus wachten. Wanneer er een bus stopt komt er een jonge knul uit. Hij stopt bij de motoren en maakt er een foto van. Een man met aktentas onder de arm komt duidelijk uit zijn werk. Zijn zwarte broek ziet er heel warm uit, maar zijn overhemd is smetteloos en hij draagt zijn jasje over zijn arm.

"Kennen jullie de oude weg naar Vladivostok," vraagt hij terwijl hij naar de koffer van Fred wijst waarop in cyrillisch 'Holland - Vladivostok' geschreven staat. Hij vertelt over een man die een dorp verder woont en over monumenten, onder andere van Pushkin, die langs die oude weg zouden moeten staan, maar zoals vaak weet ik natuurlijk nooit of ik hem wel goed begrijp.

Nadat de man ons nog de weg gewezen heeft, die onze kaart en GPS ook tonen, gaan we verder, totdat de weg ophoudt en we alleen links en rechts kunnen. Volgens de kaart en het GPS moet de weg, een rode, ook rechtdoor gaan. Rechtsaf rijden we ons vast in een dorp op zeer moeilijk begaanbare tracks en links ziet er ook niet veelbelovend uit.

Toevallig loopt er een vrouw en ik vraag haar welke kant ik op moet. "Je moet toch rechtdoor. Kijk, er loopt een paadje. Het is zo'n 6m onverhard, daarna kom je weer op het asfalt.

Het zijn 6 mooie kilometers en we komen voldaan in Kazan aan wat een prachtig kremlin en statig centrum heeft.

De Uyudna Zubachistky zijn er ook al. Die naam: de Gezellige Tandenstokers, hebben Cor, Ria, John en Joris zichzelf gegeven. Het verhaal is dat Joris ook eens iets in het Russisch wilde zeggen. Hij raadpleegde het hoe-en-wat boekje en toen de serveerster in het cafe in de buurt kwam deed hij zijn mond open: "Zubachistky pazjasta!" De serveerster bracht tandenstokers. Vanaf dat moment werd elke zin met zubachistky afgesloten en nu krijgen we overal tandenstokers.