Hier op mijn propere kamer in een hotel in Tver duizel ik nog een beetje na van de rit vandaag. Het is 5 uur in de middag en kom net onder de douche vandaan. De afgelopen dagen was het heet hier in het westen van  Rusland en daarom was het plan vandaag vroeg te vertrekken.

Foto: Dafne

Na een groepsfoto voor de Hermitage in St. Petersburg reden we de stad uit. Daar ben je altijd nog een uurtje mee bezig. Het was voor de verandering eens koel in de ochtend. Oorzaak: een lekkere onweersbui gisterenavond.
John en ik redde het niet meer om droog het hotel te bereiken na een avondwandelingetje. We scholen onder een portaal voor een aantal winkels met nog ongeveer 50 vooral jongere mensen.

Wat me opviel was dat ik alleen vrolijke gezichten zag, terwijl ik de neiging had zuur te gaan kijken. Ja, zo doen we dat toch in Nederland. Wij worden van zo'n stortbui niet blij en dat moeten we iedereen laten zien. Hier dus niet!

Het was weer een interessante rit vandaag en om een of andere onduidelijke reden bleef onze groep lang bij elkaar tijdens de tocht. Veel samen tanken en pauzes houden. Dat doe ik graag, pauzes houden. Het levert altijd weer belevenissen op zo ook vandaag.
Eindelijk kon ik mijn Russisch eens testen. Ik heb me er de afgelopen 3 maanden flink in verdiept maar wat zou mij dat op gaan leveren?

Tijdens een van de pauzes bij een aantal hokjes waar dames voor onze thee water kookten op houtgestookte samovaars, had ik warempel een soort van conversatie met een vrouwspersoon. Ria stond versteld: ”Je kunt het echt”, zegt ze.
Er stoppen veel mensen op zo’n soort van onverharde parkeerplaats vlak langs de weg. Ze zijn met van alles en nog wat onderweg. Er stopte ook een ambulance met personeel. Ze moesten schijnbaar ter plekke een man behandelen maar konden het ook niet nalaten zelf even iets lekkers te nuttigen. “Vkoesna?” vraagt de juffrouw mij na een hap van de ‘pirozjok kartoshka’’. “Otschen vkoesna”, zeg ik en ik meende het, het was zeer lekker.

De weg was druk en chaotisch met veel vrachtverkeer dus bleven we aan het inhalen. Ik doe eigenlijk niets liever. Maar hier in Rusland spelen er een aantal andere factoren mee die bepalen of dat wel zo leuk blijft of niet. De staat van het asfalt bijvoorbeeld. En de altijd alerte “mielietsa” natuurlijk, die kijkt overal met je mee. Althans dat gevoel had ik tenminste vandaag ook weer. Maar ik leer snel, houd op tijd mijn snelheid in.

Na zo’n 570 km bereiken we Tver. Het stadje is overzichtelijk, het centrum duikt snel op. We nemen een brug over de Volga die langs het centrum scheert en na 3 minuten rijden we bij ons hotel op de parkeerplaats. “Wilkommen”, zegt de man bij de poort en ik zeg ”Danke schon” maar weet dat ik steeds verder van huis raak.