Elke reis begint met de eerste stap. Ik heb wel iets met cliché's, zoals iedereen eigenlijk - ookal worden ze altijd als dooddoeners bestempeld - want ze kloppen elke keer weer en als dat niet zo is, had het eigenlijk toch wel zo moeten zijn of is er een oneindige vooraad aan andere cliché's die de eerdere tegenspreken of corrigeren. In dit geval zijn die er zeker, want wij hebben al een hele reis achter de rug, zo lijkt het.

Toen we na lang gewacht en veel gecorrespondeer met nog meer verschillende mensen in vaak zeer slecht Engels of iets wat daarvoor moest doorgaan, over boekingen, bevestigingen, bevestigingen van bevestigingen, een wijziging, bevestiging van de wijziging, correctie van de bevestiging van de wijziging, bevestiging van de gecorrigeerde bevestiging van de wijziging en bevestiging van de bevestiging van de gecorrigeerde wijziging,,,, een paar maanden geleden alles nog eens op een rijtje zetten en zo goed als zeker waren dat alles nu zo goed als mogelijk voorbereid was, hoopten we dat alles wat ons nog restte was alles voor de laatste keer 2 weken voor die eerste stap te bevestigen.

Zo lang bleef het niet stil. De Russische spoorwegen is niet meer wat het was: Een lomp overheidsbedrijf dat treinen liet rijden of ze nu vol zaten of niet. Nee, nu er door de crisis minder vracht vervoerd wordt, worden er minder goederenwagons aan de passagierstreinen gehangen en daardoor kunnen onze vier Baikal-reisgenoten Joris, Cor, Ria en John ineens niet meer op de geplande dag met de trein terug naar Moskou. Het scheelt niet één maar twee dagen.

De correspondentie loopt weer op volle toeren: Overleg over nieuwe plannen, heeft iedereen meer tijd of niet, wijzigingen van overnachtingsplekken en data en natuurlijk die trein, kunnen de transitvisa voor Wit Rusland op een latere terugreis aangepast worden en dan de hele serie van wijzigingen, bevestigingen enz... Totdat we alles nog eens op een rijtje zetten... Voor die eerste stap.

De afgelopen week was het zo ver en alles leek goed te gaan, totdat we gister, 5 dagen voor vertrek, telefoon kregen uit den Haag. Voor Cor, Ria en John was wijziging van hun transitvisa geen probleem, alleen was hun Russische visum niet lang genoeg geldig. Ongelooflijk! We hebben dat met z'n allen over het hoofd gezien.

We bekijken de opties en overleggen. Cor, Ria en John bereiden zich voor op een minder leuke oplossing, voeren overleg over nieuwe plannen, kan het in minder tijd of niet, wijzigingen van overnachtingsplekken en data en natuurlijk die trein, kunnen de transitvisa voor Wit Rusland op eerdere terugreis aangepast worden en wat moet er nog meer gewijzigd worden enz...

Maar onze partners in den Haag geven het niet zomaar op en zo kwam het dus dat ik vanmorgen te horen kreeg dat ze het voor elkaar hebben gekregen om 32 dagen in een maand te stoppen, zodat de visa lang genoeg geldig zijn. Zo zijn de Russen dan weer wel.

En ook daar past weer een cliché bij, al richt ik me liever op die eerste stap. Het is bijna zondag en nu het dagboek op de site geopend is kan ik weer iets van mijn "nog-te-doen" lijst afstrepen.