Op de Grote Muur

De eetzaal had iets van een Van der Valk restaurant op een zondagavond. Alle tafels zijn bezet en er is veel geroezemoes. Er zij wel verschillen; een enkel geroezemoes was erg luid en men spuugde op de grond of daar waar de flats een laatste rustplaats vond. In deze ambiance kookten Dafne en ik spinaziebladeren en lapjes vlees in een potje soep waaronder een klein vuurtje brandde. Hotpot is de vertaling voor dit gerecht en het smaakt bijzonder. Dat was gisteravond.

Vanochtend ben ik voor vertrek nog gaan hardlopen. Mijn rondje ging door een park waar veel mensen, net zoals ik, hun spieren oefenden. Ik in gestrekte draf, zij in een gepaste stijl in een park of voor een McDonalds.

De weg op weg naar de Grote of Lange Muur gaat niet over rozen maar langs en soms over maïskorrels en kolven. Kilometers lang ligt het langs de weg en mensen harken, wegen, scheppen en graaien in de korrels . Wanneer door dit goudgele geweld onze gids even verblind wordt, rijden we een tikje te ver door. Gelukkig wordt na 10 km de fout hersteld met een andere fout, waardoor we zomaar op een bochtige weg terecht komen.
De hoge bergen naast ons steken hun toppen parmantig omhoog en laten hun ruwe vormen weerspiegelen in de vele meertjes. Eenzame vissers kijken hoopval naar hun dobber en verliefde stelletjes roeien hun rondje over het meer en kijken hoopvol in elkaars ogen. Onze ogen staren naar in de verte en ineens zien we op een bergkam een bekend beeld. Is het echt?

Wat een vreemd gevoel is het; iets te herkennen wat je nog nooit in het echt gezien hebt maar toch zo overduidelijk is. We zien een deel van de Grote Muur. Een paar uur later staan we er bovenop!