[ Home ]  
 
 
 
DE MOTOR
KARAVAAN

 
 
 
Dagboek

NEPAL-CHINA OVERLAND 2012

6 November - Door: Dafne de Jong
Naar Beijing

   

Gister reden we de motoren naar het warehouse waar een container klaar stond voor het transport van de motoren naar Nederland. Behalve de slechte wegen in Pakistan, het geschreeuw aan de grens, het stof en de eindeloze saaiheid in de Gobi woestijn, de kou rond Xiahe, de wegwegzaamheden rond Dazu en Badong en het warme bier overal, was het vooral het Chinese verkeer dat de 4 rijders deed verlangen naar huis.

"Die zal hij er niet zomaar uitkrijgen," hoor ik als we bij het warehouse bezig zijn, "hij kwam precies dicht genoeg bij." De heren lachen erom. Op de laatste dag dat ze met de motor rijden heeft ook de laatste van de drie mannen een deuk in een autodeur getrapt. Ik schaam me en ben blij dat het gelukt is de route in te korten.

Er gaat geen dag voorbij dat John niet over de 4x4 camper die hij besteld heeft vertelt. Net als Erwin is hij sinds begin Augustus onderweg, 3 maanden dus. Erwin heeft het over de kroeg in zijn dorp, waar hij de dag na terugkomst een feestje zal vieren met zijn vele vrienden. Hij moet ook 3 keer op kraamvisite. Voor Theo en Leentje zal het vooral het comfort van hun eigen slaapkamer zijn dat ze naar huis doen verlangen (de bedden zijn hier overwegend heel hard en niet alle hotels hebben kamers met een king-size bed). En ik? Ik mis Rob natuurlijk al veel te lang.

Wat we ons ook bedacht hebben, is dat we niet erg gecharmeerd zijn van de Chinese taal. "Whèhè," hoor ik Chloe weer zeggen als ze de telefoon opneemt. Ik vraag haar wat ze allemaal zegt, hoe de Chinezen 'please' zeggen en hoor dat "ma-feng" betekent "indien mogelijk" of "als het niet teveel gevraagd is". Inderdaad pik ik daarna dat ene woord er steeds weer uit als ze praat.
Met 'pienda piedjó, ma-feng,' heb ik daarna snel geleerd een koud biertje voor mijn reisgenoten te bestellen, of 'chów cha, ma-feng' (hete thee) voor mijzelf en Chloe. Eigenlijk hoef ik dat 'chow' niet te zeggen, maar de thee die we krijgen is vaak lauw.
Ook vind ik uit dat de meeste woorden in China uit één lettergreep bestaan en dat door met deze woorden te variëren andere woorden gemaakt worden, zoals bijvoorbeeld motor-fiets uit twee woorden bestaat. "Werkwoorden en vervoegingen bestaan niet in het Chinees, we brengen het verschil in betekenis aan door woorden verschillend te beklemtonen of er woorden (die een tijdsbepaling aangeven) aan toe te voegen. Door verschillende klemtonen kunnen dezelfde woorden ook totaal verschillende betekenissen hebben," legt Chloe uit.
Het is vooral omdat de klanken ons totaal vreemd voorkomen dat we er geen touw aan vast kunnen knopen... En inderdaad; als een taal niet echt vriendelijk klinkt, moet je jezelf er steeds weer aan herinneren dat dat niet wil zeggen dat iedereen ook onaardig is.

"We gaan even na of jullie de bagage wel met de motoren mee kunnen verschepen," krijg ik te horen als een van de mensen van het warehouse controleert hoe de motoren in de container vastgesjord zijn. Het duurt even voor ik werkelijk geloof wat ze zeggen. Is het niet de tweede keer dat ze dit voor ons vanuit China doen? In 2009 was dit geen enkel probleem. Weten ze in Shanghai niet wat ze in Tianjin wel weten? In Nederland slaapt iedereen nog, bedenk ik me. Over anderhalf uur kan ik pas bellen.
Het is het begin van een lang verhaal, vele uren overleg en telefoontjes met mensen in Nederland, Shanghai, Peking en Tianjin, vele uren wachten...
Uiteindelijk (het is al bijna donker) kan ik niets anders doen dan besluiten alle bagage uit de container te halen en in de auto te pakken. Het is de enige manier waarop ik zeker weet dat het niet in beslag genomen wordt door de douane. Sietjing moet het dan meenemen naar Peking, waar ik ga kijken of de bagage vanaf Tianjin verscheept kan worden en welke andere opties er zijn als dat niet lukt.

Terug in het hotel krijg ik de volgende ochtend wisselende reacties van mijn reisgenoten. Even ben ik nog bang dat ik een helm mis, maar Leentje heeft hem in een tas ingepakt en die heb ik uit haar koffer gehaald.
Om zeker te zijn dat alles goed in Peking aankomt, pak ik voor we naar het station vertrekken de auto nog een keer opnieuw in. Sietjing zal er twee dagen over doen en op 7 November in Peking aankomen.

Het treinstation van Shanghai ziet er uit als een luchthaven terminal. Onze bagage moet door een scanner. "Zullen we die van 10.30 of 11.00 uur nemen? vraagt Chloe. Ik denk dat we die van 10.30 uur niet halen en beide treinen komen om 1600 uur in Beijing aan. 10 minuten voor vertrek mogen alle reizigers pas het perron op. Ongelooflijk hoe snel de mensen allemaal in- en uitstappen. Tijd om foto's te maken is er pas als we in Peking zijn. Tot die tijd vliegen we met een snelheid van max. 245km/u door het landschap. De afstand is 1200km, de trein stopt 5 keer.

"Gaan jullie skieën," was ons al een paar keer gevraagd, nadat Nederland het nieuws bereikte over een lagedruk gebied vol sneeuw dat in noord China een verkeerschaos veroorzaakte. Op het Engelstalige nieuwskanaal "Asia Today" zag ik steeds weer dezelfde beelden, hoorde ik één keer dat het om een stuk van 10 kilometer ging en kwamen alleen Chinezen aan het woord die vertellen hoe heldhaftig ze wel niet door de overheid zijn bevrijd. Ik weet niet hoeveel waarde ik eraan moet hechten.
Het weerbericht voorspelt stijgende temperaturen met vandaag 11 en morgen 12 tot 14 graden in Peking. Ik heb mij sweater aangetrokken en mijn motorjack aan.



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ontwerp:

(c) Copyright 2004 - 2009 by Studio R&D
Alle auteurs- en beeldrechten zijn voorbehouden en
mogen niet zonder schriftelijke toestemming voor welk doeleinde dan ook gebruikt worden
Zie ook de
disclaimer