Vandaag een hectische dag waarin bijna alles wat fout zou kunnen gaan ook fout gaat. We maken dan ook Afrikaanse toestanden mee op de Nederlandse Ambassade in New Delhi. Beschamend gewoon voor een land dat zich graag op de borst slaat. Hier kan inderdaad een hoop bezuinigd worden!
Sukkels is nog wel de meest lieve benaming voor de mensen hier die, tenzij de afdeling waarop ze werken "Afdeling ter Bevordering van de Bureaucratie" heet, gewoon geen flauw idee hebben waar ze mee bezig zijn. Elke keer weer die fameuze 5 minuten wachten, totdat er 8 uren voorbij zijn... Een andere reiziger is wanhopig weggelopen zonder zijn paspoort.

Jan heeft na 8 uur wachten dus eindelijk zijn paspoort in handen, om daarna bij de Indiaase FRO (vreemdelingen politie) te horen te krijgen dat hij zijn uitreisvisum niet vóór vrijdag zal kunnen krijgen. Uiteraard trekken wij, en met ons onze goede Indiase vriend Vir die hier een reisbureau runt, alles wat we kunnen bedenken uit de kast om ze tot andere gedachten te bewegen. Er moet vanaf de grens bevestigd worden dat Jan daar het land binnengekomen is en dat duurt in India 3-4 dagen.

Het moraal zakt Jan zodanig diep in zijn motorlaarzen, dat hij neigt zijn motorsleutels aan de wilgen te hangen. Want vrijdag zullen zijn reisgenoten de Nepalese grens oversteken en Jan kan dat gat niet zomaar even dicht rijden. Hij zal in zijn eentje de reis voort moeten zetten, tot aan Kathmandu. We bespreken alle opties en kijken op de kaart.
Alleen reizen is ook een hele uitdaging en je maakt alles op een andere manier en over het algemeen veel intenser mee, weet ik uit eigen ervaring. En eigenlijk ben je toch ook weer niet helemaal alleen, dat is in India onmogelijk.
Jan zal bovendien niet alleen naar Kathmandu rijden, hij rijdt ook naar zijn meisje Yan Siu, die over een paar dagen op het vliegtuig stapt om haar Lief in Kathamndu op te wachten. Nadat de motoren klaargemaakt zijn voor transport gaan ze nog de Anapurna trek vanuit Pokhara lopen. Het geeft Jan de energie die hij nodig heeft. Wij zullen hem volgen. Zet 'm op Jan enneh... Er zijn weinig wilgen in India.

Gelukkig hebben we ons behalve te ergeren ook nog kunnen verbazen de afgelopen dagen. Zo ontmoetten we een Indiër die volledig verwesterd is en een Nederlander die zich Indiër voelt. Het zijn bijzondere mensen.
Bizarre ontmoetingen hadden we toen we bij een hotel gingen vragen of ze een kamer voor ons hadden. Eerst kwamen we erachter dat de kamerprijs tussen de 400 en 6000 euro lag (ja, met 3 nullen), om op de stoep een uitgemergelde man aan te treffen die niets te eten heeft. Mahatma Ghandi zou er treurig van geworden zijn, evenals van het feit dat Pakistan en India momenteel drinkwater tot reden van onenigheid hebben gemaakt. Incredible India is de slogan die het Indiase toeristenbureau maar al te graag bezigt. Zeg dat wel.