Ben vandaag om 09.00 uur met Jos en Ludo richting Dogubayazit vertrokken. Als eerste staat op het programma een tankstation te vinden. Tevergeefs doen
we 2 tankstations aan, deze verkopen echter alleen diesel. De 3e stop is raak.

Een kleine 300 kilometer verder werp ik een blik op de teller met als uitkomst dat het benzinelampje voor laagpijl nog niet brandt. Iets klopt er niet!
Onderzoek leert dat het gehele elektrische systeem is uitgevallen, alleen de bougie krijgt nog stroom. Gevolg: geen rij-,rem-,achter- en knipperlichten. De storing zal tot morgen moeten wachten, dan is het rustdag.

We gaan via een binnendoor route op weg naar het volgende hotel en schieten lekker op, maar dat is niet naar de zin van de verkeerspolitie. We worden van de weg geplukt onder het mom van een snelheidscontrole.
Ik mag als eerste, omdat ik op kop reed, al mijn papieren tonen en er wordt een bon geschreven. Op mijn vraag of hij een probleem heeft, komt een
verlossend 'nee'. Daarna zijn Jos en Ludo aan de beurt.

Met oponthoud van een klein uurtje mogen we weer van start. Het wordt al snel duidelijk dat we ieder een prent van 270 TRL aan de broek hebben, maar we weten niet waar we de boete kunnen betalen en we zullen dat toch in orde moeten maken, anders hebben we een probleem aan de grens als we Turkije gaan verlaten. Het is goed dat het morgen een rustdag is, alle tijd om dit uit te zoeken.

In een leuk dorpje de lunch gebruikt en steeds weer volop belangstelling van de bevolking.

Het tanken geeft opnieuw problemen; we hebben wel 10 tankstations bezocht en er is alleen diesel te koop. Tesnlotte bij tankstation nr. 11 is het raak en we
hoeven onze reserve benzine niet aan te spreken.

Even later worden ze weer aangehouden, deze keer door een militair bij een check-point. De passen worden gecontroleerd er er worden vragen gesteld over
verblijf, waarheen en waarom en daarna mogen ze weer verder.

In het hotel gearriveerd hebben we gezamenlijk gegeten, een biertje gedronken en daarna naar de kamer. Even later rond 23.00 uur worden we verrast door een aardschok met de kracht van 3.8 op de schaal van Richter en zitten we midden in het episch centrum. Niet gevraagd, toch gekregen. Weer een ervaring rijker.

De hotelgasten en de plaatselijke bevolking gaan de straat op. Na een half uurtje afwachten geeft de hotelmanager aan dat het veilig is en zoekt iedereen zijn eigen plek weer op. Tijd om de laptop te pakken en
de belevenissen van de dag door te mailen.
Het was een dag vol avontuur!